Umowa dożywocia, to umowa w której w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązany jest zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie i powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać pożywienia, ubrań, mieszkania, światła i opału, zapewniać odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić zbywcy własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym. Podkreślenia wymaga również fakt, że dożywocie można zastrzec dodatkowo dla osoby bliskiej zbywcy.

Zarówno w praktyce notariuszy jak również w doktrynie przyjmuje się, że przedmiotem umowy dożywocia może być oprócz nieruchomości, również udział w nieruchomości i użytkowanie wieczyste.

Prawo dożywocia można ujawnić dodatkowo w księdze wieczystej nieruchomości, na podstawie art.16 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, przy czym brak ujawnienia prawa dożywocia w księdze wieczystej nie oznacza braku istnienia tego prawa.

Dożywocie nie może być przedmiotem obrotu (na przykład sprzedaży czy darowizny), gdyż jest ściśle związane z osobą na rzecz której zostało ustanowione.

Umowa dożywocia może być zawarta wyłącznie w formie aktu notarialnego.